غم

هرچند که هوا کمی ‏سرد شده، ولی به قول نظامی:
گرم شو از مهر و، ز کین سرد باش
چون مه و خورشید جوانمــرد باش
هر که به نیـــــکی عمل آغـــاز کرد
نیکی ِ او روی بدو بــــــــــــــاز کرد
هر کسی که یه مختصر گرمایی در دلش باشه، این گرما به او بر می‏گرده. یا به قول رابرت فراست که گفت این عالم رو یه بار یخ از بین می‏بره و یه بار آتش. اگه اون آتش ِ تند ِ شهوت را تبدیل کنید به نور ِ عشق و اون سرمای بین آدم‏‏ها را به گرمای خورشید ِ دوست داشتن همنوع، اونوقت با اون حرارتی میشه حرکت کرد.
غم ِ زمانه که هیچش کران نمی‏بیـــنم
دواش جز می‏ چون ارغوان نمی‏بینم
(حافظ)
چه بکنیم که از هر طرف تیر‏های غم و اندوه به سمت ِ ما می‏آیند، تعدادشان هم نامتناهی است و سپری هم نداریم! ما در مقابل ِ این همه تیر ِ غمی‏که توی عالمه چه باید بکنیم؟

دوای این تیر‏ها را این انسآن‏‏ها‏ی نازنین پیدا کرده اند. دوایی که یکیه اما می‏تونه همه ی درد‏ها رو برطرف کنه.
چه بنشستی در آن گوشه، چرا خرم نمی‏کردی؟!
مگر تو فکر می‏جویی که جز بر غم نمی‏گردی!
(مولانا)
فکر ِ ما دائم داره اذیت می‏کنه. باید یه فکری کرد که بنیاد ِ غم رو براندازیم. غصه از جنس ِ غباره. این گرد و خاکیه که در عالم ِ ذهن ِ ماست باعث میشه از هیچی لذت نبریم. نه گل را می‏بینیم نه آسمان را. به قول اچ دیویس که گفت:

What is this life if full of care
we have no time stand and stare

این چه زندگیست که ما بر اثر ِ این غم‏ها و غصه‏‏ها
اصلا فرصت نداریم بایستیم و عالم را تماشا بکنیـــم
ما حتی فرصت نداریم حتی به اندازه ی گاو و گوسفند به این زمین نگاه کنیم. ببینیم که سنجاب‏‏ها در جنگل گردو‏هاشون رو کجا قایم کردن. علت ِ این غم و غصه ‏ها اینه که گرفتاری بر ای خودمون درست کردیم.
داستانی هست که دو برادر صیاد بودن که یکیشون عادت داشت با انگشت‏‏هاش بازی کنه و دو انگشت ِ دست ِ چپش را روی دو انگشت ِ دست ِ راست راه ببره. خلاصه همیشه دستش بند بود! این‏‏ها با قایق به وسط ِ دریا رفتن و تور انداختن و ماهی ِ بزرگی گرفتن. اون یکی برادر با ماهی در حال کشمکش بود که او رو بیاره تو قایق اما روز ِ ماهی چربید و داشت برادر رو می‏کشید تو آب. فریاد زد که برادر به دادم برس، داره منو می‏بره تو آب. جواب شنید که: می‏بینی که دستم بنده، هروقت از گرفتاری خلاص شدم اونوقت میام!؟
حالا شده جریان ِ ما. هرکس رو که دعوت می‏کنن، میگیم: نمیتونیم بیایم، گرفتاریم. تمام ِ هم و غم ِ ما اینه که گرفتاریم.
زمانی استادی ظهر ِ جمعه کلاسی گذاشته بودن. یکی از دوستان می‏خواست در این کلاس‏ها شرکت کنه ولی به‏ خاطر این که ظهر ِ جمعه بازی فوتبال می‏خواسته ببیننه دچار ِ غم و گرفتاری شده بود!
ما اگه فهرست بکنیم تمام گرفتاری‏هامون رو و ببینیم برای زندگی ِ ابدی ِ ما کدومشون مهمه و فوری و کدومشون اهمیتی نداره اونوقت با کمال تعجب می‏بینیم که نود درصد ِ گرفتاری‏هامون برطرف میشه و وقتمون مال ِ خودمون میشه. اونوقت وقتی عزیزترین کس ِ آدم رو، برادرش رو، داره ماهی می‏بره تو آب دیگه نمیگه من گرفتارم. دستم بنده.
این غم‏‏ها دوایی داره.
شبی دوستی شعری می‏خواند که ای داد فقیر شدم چه بکنم، بی یار و بی مونس شدم چه بکنم؟ پیر شدم و جوانی ام رفت چه بکنم؟ از جوانی ام بهره نبردم چه بکنم؟
بهشون گفتم که همه ی کاسه ‏های چه کنم چه کنم ِتون رو یکیش کنین و بگین بی تو ای سرو ِ روان، با گل و گلشن چه کنم؟ اونوقت تمام قوای شما در جهت ِ اون یک چه کنم قرار می‏گیره.

مردم می‏ترسن از این که اگه خدا بیاد تو زندگیشون اوقت زندگیشون رو چکار کنن.!!!!  اونا زندگی رو دوست دارن و فکر می‏کنن اگه خدا بیاد همه چیز رو ازشون می‏گیره و می‏بره! خدا بی نیازه و اصلا خودش این‏ها رو بهتون داده و بازم میده. شما باید بر عکس فکر کنین و بگین اگه خدا نیاد اوقوت این مه رویان و گل و گلشن و لذت‏ها به درد ِ ما نمی‏خوره. اگه او حی و حاضر نباشه تو زندگیتون اونوقت همه چیز میشه دیو. شهوت میشه کاردی که به گلوی خودت میذاری. پول میشه غصه ی این که وای اگه یکی بیاد این پول‏ها رو ببره چه کنم. گل و گلشن هم میشه تفریح ِ اجباری ِ آخر ِ هفته به‏ خاطر ِ بچه ‏ها! دیگه لذتی نمی‏مونه اگه او توی زندگی ِ ما‏ها نباشه.
این سیب رو فرستادن که بدونی در عالم سیبستانی هست. نگران نباش که به این سیب رسیدی یا نه. این اصلا مهم نیست. بلکه باید دلگرم بود به وجود ِ سیبستان.
خدا اون چشمه ی دردناک ِ ذهنت نیست که ازش می‏ترسی. اگه اون خدا بود حتما رشد می‏کرد. خدایی که ژنراتور ِ جان هست در بدن ِ یک گل که نمی‏تونه همینطور مرده در ذهن بمونه. اونی که ترسناکه اون عقله توست که کج فهمیده. خدا اگه در دل ِ کسی بشینه و اون واقعا اون تصور ِ عقلانی نباشه بلکه خود ِ شخص ِ اول ِ طبیعت باشه، تمام ِ غم‏ها رو از دل می‏بره. هیچ ترسی تو دل نمی‏مونه. ترس از این که سرده، گرمه، دوریه و سخته و ... همه رو با هم می‏بره.
داستان ِ ورود ِ او به داخل ِ افکار ِ آدم مثل حکایته اون رودخانه می‏مونه. یه زمانی پهلوانی می‏خواست طویله ای به وسعت ِ یک دشت رو که هزار سال بود تمیز نشده بود رو تمیز کنه. برای اینکار نیامد در این عمر ِ محدودش ذره ذره این همه کثیفی رو درمان کنه بلکه اومد دهنه ی یه رودخانه رو بلند کرد و گذاشت روی دهنه ی طویله و با این کار همه‏ی کثافت‏‏های زمان و غبار و لجن و تعفن به لحظه ای از داخل ِ طویله پاک شد. حالا این حکایته ماست. اگه ما لب به لب ِ خدا بذاریم آرامشی رو به درون ِ ما جاری می‏کنه که همه ی تعفن ‏ها و کثسفی ‏ها و غم ‏ها و ناله ‏ها و درد‏های عالم رو با خودش می‏بره. اینه که حافظ میگه:
دواش جز می‏ چون ارغوان نمی‏بینم
در واقع این می‏زمر ِ تسلیم شدن به ورد ِ یک چیز شوینده است. تسلیم شدن به یک قدرت ِ مافوق تصوری که اگه بیاد دیگه غمی‏توی دل ِ آدم نمی‏مونه.

تواضع

تواضع یکی از بارزترین نشانه ‏های عظمت است چون بزرگان عالم بیش از هر کسی می‏دانند که بزرگی درآن‏‏ها‏ نیست بلکه آن‏‏ها‏ مجرای عبور آن عظمت و آن هنر و آن خلق خوش هستند و چه منتی بر دیگران؟ مثل این که روزنه بگوید این نور‏ها که می‏بینید مال من است و نور کجا مال روزنه است بلکه نور مال آفتاب است.

نظرات شما عزیزان:

محمد

ساعت20:57---16 بهمن 1389

[وب سایت]

salam dada..bahal bud .vali poste khoshamad guyiye loxblog ro hazf kon.bashe dada???
پاسخ:با سلام و خسته نباشید خدمت شما دوست عزیز. از شما تشکر میکنم که مطالب منو خوندید و نظر دادید .با تششکرات فراوان از شما دوست عزیز

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: